Δεν είναι ακριβώς κριτική για το Fangirl της Rainbow Rowell αλλά, κυρίως, είναι χαζολογίες για το φανατισμένο διάβασμά μου. Είναι μια ιστορία που αφορά μια νέα κοπέλα που λατρεύει την παιδική σειρά βιβλίων Simon Snow, διαβάζει και γράφει ιστορίες εμπνευσμένες από δημοφιλή βιβλία (fan-fiction) και προσπαθεί να προσαρμοστεί στην νέα της ζωή ως πρωτοετής φοιτήτρια στο Κολέγιο όπου σπουδάζει. Ο Simon Snow είναι ένας μη-πραγματικός χαρακτήρας μιας μη-πραγματικής συγγραφέως (Gemma T. Leslie) και δεν είναι άλλος από τον Harry Potter ουσιαστικά.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με τα βιβλία του Harry Potter. Ήμουν γύρω στα 15 και ο θείος μου μου δάνεισε την Αμερικάνικη δεμένη έκδοση του Harry Potter and the Sorcerer’s Stone – το οποίο έμαθα αργότερα ότι στην Αγγλική του έκδοση λεγόταν Philosopher’s Stone, αλλά 'μεταφράστηκε' για την Αμερικάνικη αγορά. Ήταν το πρώτο μυθιστόρημα το οποίο διάβασα εξ ολοκλήρου στα Αγγλικά. Η ιστορία ήταν τόσο ελκυστική που ούτε καν το πρόσεξα ότι δεν διάβαζα στη μητρική μου γλώσσα (εκτός από την αναθεματισμένη κουκουβάγια! - μου πήρε λίγο χρόνο μέχρι να καταλάβω τι σήμαινε η λέξη owl).
Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, ακόμα ακούω τα audiobooks του Harry Potter (αφήγηση του Stephen Fry, φυσικά) ξανά και ξανά, κι ακόμα ξαναδιαβάζω τα βιβλία όταν αισθάνομαι πεσμένη ή νοιώθω την ανάγκη να γελάσω λίγο, κι ακόμα προσπαθώ να πείσω κόσμο να καθίσει να διαβάσει όλα τα βιβλία αλλά και να κάτσουμε και να τα συζητήσουμε εις βάθος. Θα έγραφα μια έκθεση για τον "αντίκτυπο που είχε η απουσία της τεχνολογίας στο Χόγκουαρτς κατά τη διάρκεια της Δεύτερης Δοκιμασίας του Τριάθλου των Μάγων", αν δεν έπρεπε να κάνω κάτι που θα μπορούσε να μου αποφέρει τα προς το ζην.
Έχω διαβάσει λίγο fan-fiction και κατέληξα ότι μάλλον δεν είναι για μένα, αλλά καταλαβαίνω απόλυτα τη μανία της Cath (η πρωταγωνίστρια του Fangirl, άμα μπερδευτήκατε) να παραμείνει παρέα με ιστορίες που γέμισαν τις παιδικές της αναμνήσεις. Εκτός από αυτή την εμπειρία την οποία έχω βιώσει κι εγώ, δεν μου έκανε κάποια εντύπωση το βιβλίο. Ήταν γλυκούλι, γρήγορο, κι αρκετά διασκεδαστικό, αλλά νομίζω ότι είμαι λίγο μεγαλύτερη από όσο θα χρειαζόταν να είμαι ώστε να εκτιμήσω πραγματικά την ιστορία. Οι ιδιοτροπίες της ηρωίδας ήταν εκνευριστικές, η έλλειψη κατανόησης του πραγματικού κόσμου είναι αφελής, ενώ η αδυναμία της να αγγίξει ακόμα το παλικάρι που γουστάρει ήταν εκνευριστικό - για να μην πω τίποτα παραπάνω.
Όπως και να ΄χει, αν ψάχνετε για ένα διασκεδαστικό, γλυκό κι ευκολοδιάβαστο βιβλίο, δεν θα χάσετε με αυτή την επιλογή. Αλλά, αν είστε σαν κι εμένα και χρειάζεστε κάτι παραπάνω τότε μάλλον θα πρέπει να το ξανασκεφτείτε για το συγκεκριμένο. Αν και, διαβάζεται τόσο γρήγορα που ίσως και να μην έχει και τόση σημασία όπως και να 'χει. Νομίζω, ότι θα διαβάσω και κάτι ακόμα της συγγραφέως, αφού ο τρόπος γραφής της μου άρεσε αρκετά.
Υ.Γ: Ναι, Ο Simon φαίνεται να είναι gay. Αλλά γιατί να μας σοκάρει αυτό, δεν κατάλαβα;
Μετάφραση: 14/06/2015
Θυμάμαι την πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με τα βιβλία του Harry Potter. Ήμουν γύρω στα 15 και ο θείος μου μου δάνεισε την Αμερικάνικη δεμένη έκδοση του Harry Potter and the Sorcerer’s Stone – το οποίο έμαθα αργότερα ότι στην Αγγλική του έκδοση λεγόταν Philosopher’s Stone, αλλά 'μεταφράστηκε' για την Αμερικάνικη αγορά. Ήταν το πρώτο μυθιστόρημα το οποίο διάβασα εξ ολοκλήρου στα Αγγλικά. Η ιστορία ήταν τόσο ελκυστική που ούτε καν το πρόσεξα ότι δεν διάβαζα στη μητρική μου γλώσσα (εκτός από την αναθεματισμένη κουκουβάγια! - μου πήρε λίγο χρόνο μέχρι να καταλάβω τι σήμαινε η λέξη owl).
Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, ακόμα ακούω τα audiobooks του Harry Potter (αφήγηση του Stephen Fry, φυσικά) ξανά και ξανά, κι ακόμα ξαναδιαβάζω τα βιβλία όταν αισθάνομαι πεσμένη ή νοιώθω την ανάγκη να γελάσω λίγο, κι ακόμα προσπαθώ να πείσω κόσμο να καθίσει να διαβάσει όλα τα βιβλία αλλά και να κάτσουμε και να τα συζητήσουμε εις βάθος. Θα έγραφα μια έκθεση για τον "αντίκτυπο που είχε η απουσία της τεχνολογίας στο Χόγκουαρτς κατά τη διάρκεια της Δεύτερης Δοκιμασίας του Τριάθλου των Μάγων", αν δεν έπρεπε να κάνω κάτι που θα μπορούσε να μου αποφέρει τα προς το ζην.
Έχω διαβάσει λίγο fan-fiction και κατέληξα ότι μάλλον δεν είναι για μένα, αλλά καταλαβαίνω απόλυτα τη μανία της Cath (η πρωταγωνίστρια του Fangirl, άμα μπερδευτήκατε) να παραμείνει παρέα με ιστορίες που γέμισαν τις παιδικές της αναμνήσεις. Εκτός από αυτή την εμπειρία την οποία έχω βιώσει κι εγώ, δεν μου έκανε κάποια εντύπωση το βιβλίο. Ήταν γλυκούλι, γρήγορο, κι αρκετά διασκεδαστικό, αλλά νομίζω ότι είμαι λίγο μεγαλύτερη από όσο θα χρειαζόταν να είμαι ώστε να εκτιμήσω πραγματικά την ιστορία. Οι ιδιοτροπίες της ηρωίδας ήταν εκνευριστικές, η έλλειψη κατανόησης του πραγματικού κόσμου είναι αφελής, ενώ η αδυναμία της να αγγίξει ακόμα το παλικάρι που γουστάρει ήταν εκνευριστικό - για να μην πω τίποτα παραπάνω.
Όπως και να ΄χει, αν ψάχνετε για ένα διασκεδαστικό, γλυκό κι ευκολοδιάβαστο βιβλίο, δεν θα χάσετε με αυτή την επιλογή. Αλλά, αν είστε σαν κι εμένα και χρειάζεστε κάτι παραπάνω τότε μάλλον θα πρέπει να το ξανασκεφτείτε για το συγκεκριμένο. Αν και, διαβάζεται τόσο γρήγορα που ίσως και να μην έχει και τόση σημασία όπως και να 'χει. Νομίζω, ότι θα διαβάσω και κάτι ακόμα της συγγραφέως, αφού ο τρόπος γραφής της μου άρεσε αρκετά.
Υ.Γ: Ναι, Ο Simon φαίνεται να είναι gay. Αλλά γιατί να μας σοκάρει αυτό, δεν κατάλαβα;
Μετάφραση: 14/06/2015