Προσπαθούσα να καταλάβω γιατί λατρεύω τις δυστοπίες. Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι αυτές οι ιστορίες με εκφράζουν όσο κανένα άλλο λογοτεχνικό είδος - ή υπο-είδος. Σκάβουν βαθιά μέσα στην υποσυνείδητη ανάγκη μας για ελευθερία. Φέρνουν στο φως την υποδούλωση η οποία δεν είναι πια αναγνωρίσιμη στην τωρινή της - ρεαλιστική - μορφή. Μου αρέσουν οι δυστοπίες γιατί σε αναγκάζουν να αναγνωρίσεις την έλλειψη ελευθερίας σου, το ψέμα της δημοκρατίας στην οποία ζεις. Εντυπωσιάστηκες, ή ακόμα; Το θέλεις πιο βαθυστόχαστο;
Τέλος πάντων, ένα από τα βιβλία που υποτίθεται ότι "έπρεπε" να διαβάσω ήταν το 1984 (Orwell, 1949). Το καθυστέρησα όσο μπορούσα βέβαια, επειδή φοβόμουν μήπως απογοητευτώ λόγω των διθυραμβικών κριτικών που λάμβανε από όλο τον κόσμο. Διάβασα κάποιες κριτικές και ανακάλυψα ότι το έργο του Orwell έχει επηρεαστεί από το έργο του Yevgeny Zamyatin, το Εμείς (1921) και το Ύμνος (1936) της Ayn Rand. Δεν ξέρω αν αληθεύει, εγώ πάντως ξεκίνησα με τον Ύμνο.
Ο Ύμνος είναι μια δυστοπική νουβέλα, η οποία αναλύει τη συλλογική συνείδηση του ανθρώπινου είδους σε ένα ακαθόριστο μέλλον. Μια ακραία σοσιαλιστική ματιά στην ανθρωπότητα; Ίσως. Αλλά σίγουρα εγείρει ερωτήματα για την ατομικότητα τα οποία συναντούμε συχνά-πυκνά στις δυστοπίες. Η χρήση του "εμείς" είναι σχεδόν τρομακτική, ενώ η ανακάλυψη του "εγώ" σχεδόν καθαρτική.
Αυτή ακριβώς η θεματική διαπερνά σχεδόν κάθε δυστοπία που έχω διαβάσει: Η ιστορία της πορφυρής δούλης της Margaret Atwood, Ο αναρχικός των δύο κόσμων της Ursula K. Le Guin, το 1984 του George Orwell, The Gate to Women’s Country by Sheri S. Tepper. Όλα αυτά τα βιβλία αξίζουν δικό τους ξεχωριστό ποστ γιατί είναι καταπληκτικά! Τα προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους και όχι μόνο στους φαν της επιστημονικής φαντασίας.
Θα επιστρέψω σ' αυτό το θέμα με μια πιο λεπτομερή λίστα δυστοπιών και ίσως και να μιλήσω και για τις ουτοπικές νουβέλες (κάτι που πιστεύω πως δεν υπάρχει στην πραγματικότητα).
Μετάφραση: 08/06/2015
Τέλος πάντων, ένα από τα βιβλία που υποτίθεται ότι "έπρεπε" να διαβάσω ήταν το 1984 (Orwell, 1949). Το καθυστέρησα όσο μπορούσα βέβαια, επειδή φοβόμουν μήπως απογοητευτώ λόγω των διθυραμβικών κριτικών που λάμβανε από όλο τον κόσμο. Διάβασα κάποιες κριτικές και ανακάλυψα ότι το έργο του Orwell έχει επηρεαστεί από το έργο του Yevgeny Zamyatin, το Εμείς (1921) και το Ύμνος (1936) της Ayn Rand. Δεν ξέρω αν αληθεύει, εγώ πάντως ξεκίνησα με τον Ύμνο.
Ο Ύμνος είναι μια δυστοπική νουβέλα, η οποία αναλύει τη συλλογική συνείδηση του ανθρώπινου είδους σε ένα ακαθόριστο μέλλον. Μια ακραία σοσιαλιστική ματιά στην ανθρωπότητα; Ίσως. Αλλά σίγουρα εγείρει ερωτήματα για την ατομικότητα τα οποία συναντούμε συχνά-πυκνά στις δυστοπίες. Η χρήση του "εμείς" είναι σχεδόν τρομακτική, ενώ η ανακάλυψη του "εγώ" σχεδόν καθαρτική.
Αυτή ακριβώς η θεματική διαπερνά σχεδόν κάθε δυστοπία που έχω διαβάσει: Η ιστορία της πορφυρής δούλης της Margaret Atwood, Ο αναρχικός των δύο κόσμων της Ursula K. Le Guin, το 1984 του George Orwell, The Gate to Women’s Country by Sheri S. Tepper. Όλα αυτά τα βιβλία αξίζουν δικό τους ξεχωριστό ποστ γιατί είναι καταπληκτικά! Τα προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους και όχι μόνο στους φαν της επιστημονικής φαντασίας.
Θα επιστρέψω σ' αυτό το θέμα με μια πιο λεπτομερή λίστα δυστοπιών και ίσως και να μιλήσω και για τις ουτοπικές νουβέλες (κάτι που πιστεύω πως δεν υπάρχει στην πραγματικότητα).
Μετάφραση: 08/06/2015